زمان تقریبی مطالعه: 1 دقیقه
 

فطرت (قرآن)





از عناوین و موضوعات مطرح شده در آیات قرآن، «فطرت» است.


۱ - معنی فطرت



فطرت، حالت اوّليّه‌اى است كه انسان بر آن آفريده شده است‌ و در اصطلاح، توان معرفتى انسان است كه از جانب خدا در او نهاده شده‌ و نيز چيزى است كه سبب رهنمون شدن او به تكميل نواقص و كاستيها و برطرف كردن نيازهاى او مى‌شود و عامل تشخيص منافع از مضار در زندگى است.
در اين عنوان آیاتی معرفی می‌شوند که در آن‌ها از واژه «فطر» و آياتى كه بر آن دلالت دارد، استفاده شده است.

۲ - عناوین مرتبط



آثار فطرت (قرآن)، احتجاج به فطرت (قرآن)، بازگشت به فطرت (قرآن)، بیداری فطرت (قرآن)، تغییرناپذیری فطرت (قرآن)، شیطان و فطرت (قرآن)، غفلت از فطرت (قرآن)، فطرت توحیدی (قرآن)، فطرت و دین (قرآن)، فطریات (قرآن)، قرآن و فطرت (قرآن).

۳ - پانویس


 
۱. ابن اثیر، مبارک بن محمد، النهایة فی غریب الحدیث و الأثر، ج ۳، ص ۴۵۷.    
۲. راغب اصفهانی، حسین بن محمد، المفردات فی غریب القرآن، ص ۶۴۰، «فطر».    
۳. طباطبایی، محمدحسین، المیزان فی تفسیر القرآن، ج ۷، ص ۱۹۱.    
۴. طباطبایی، محمدحسین، المیزان فی تفسیر القرآن، ج ۱۶، ص ۱۷۸.    


۴ - منبع


مرکز فرهنگ و معارف قرآن، فرهنگ قرآن، ج۲۲، ص۲۶۷، برگرفته از مقاله «فطرت».    


رده‌های این صفحه : فطرت | موضوعات قرآنی




آخرین نظرات
کلیه حقوق این تارنما متعلق به فرا دانشنامه ویکی بین است.